Afgelopen februari onthulde de prestigieuze Michelingids zijn langverwachte palmares. Met terechte trots werd Christophe Hardiquest, de verdienstelijke chef-kok van het etablissement Menssa, bekroond met een ster, de hoogste onderscheiding voor zijn culinaire kunst. Achter elke grote leider staat echter de welwillende schaduw van een toegewijd team, en binnen dat team komt een essentiële, miskende figuur naar voren: Nathalie Vanmansart, executive assistant van de chef.

Het was de bedoeling dat Nathalie op haar 56e een carrière als apothekeres zou beginnen, dat was alleszins wat haar mama voor ogen had, maar stiekem koesterde ze haar droom om fotografe te worden. Na haar opleiding Toerisme aan het Institut Charles Péguy ging ze echter aan de slag bij Carlson Wagonlit Travel in de verkoop van zakenreizen. Ze was drietalig en raakte al snel vertrouwd met de essentiële rol van assistente van haar klanten, terwijl ze een nieuwe passie ontwikkelde: op zoek gaan naar de beste restaurants en hotels. Maar haar leven kreeg een onverwachte wending toen haar huwelijk eindigde. Deze turbulente gebeurtenis zette haar ertoe aan haar baan bij Carlson op te zeggen om nieuwe horizonten te verkennen. Ze was bevriend met acteur, regisseur en destijds directeur van het ADAC, manager van het Auditorium 44, Alain Leempoel, die haar tot zijn assistente benoemde.

“Hoewel we bevriend waren en ik hem al vaak in actie had gezien, had ik geen idee wat deze rol eigenlijk inhield. Gelukkig maar, uiteindelijk! (lacht) Onbedachtzaamheid is een pluspunt als je iemands rechterhand bent. Je bent zijn schaduw, degene die alles incasseert, maar het is ook heel verrijkend als je met beide benen op de grond kan blijven staan, bescheiden kan blijven en niet in de schijnwerpers wilt staan. Als je op zoek bent naar erkenning, is dit geen goed idee. Natuurlijk kun je een zekere trots voelen als je iemands assistente bent, maar het is vooral de trots om je in een beroep te ontwikkelen. Alain had nog nooit een assistente gehad en ik had die functie nog nooit bekleed.”

Hoe heb je je nieuwe rol als assistente aangepakt?

“Acht jaar lang hebben Alain en ik professioneel samengewerkt. Hij was erg onafhankelijk. In het begin was ik misschien een beetje naïef en dacht ik dat het gewoon een spelletje was. Ik heb veel geleerd terwijl ik aan zijn zijde stond. Ik heb ook het geluk gehad om enkele uitzonderlijke vrouwen te ontmoeten, zoals Françoise ­Pétiniot, persattaché. Ze leidde me op en leerde me alle nodige trucjes om vooruit te komen in deze wereld zonder verscheurd te worden. Ze leerde me hoe belangrijk het is om te blijven glimlachen, zelfs op moeilijke momenten… Ze liet me zien hoe je elegant kan lopen en dat niet altijd alle waarheid geschikt is om mee naar buiten te komen. Mijn moeder was ook erg behulpzaam toen mijn man me verliet en ik mijn leven anders moest organiseren.”

En na deze rol als assistente van Alain Leempoel?

“Toen het Auditorium werd overgenomen door Dexia, had ik nooit gedacht dat ik werkloos zou worden. Ik liet mensen weten dat ik een uitstekende rechterhand was en dat ik op zoek was naar een baan als assistente. Mijn pad kruiste met dat van Christophe ­Hendrix. Gedurende 16 jaar heb ik de afdeling verhuurbeheer ontwikkeld bij dit familiebedrijf in vastgoed. Het was niet gemakkelijk om een vakgebied te betreden dat niet overeenkwam met mijn voorkeuren, maar ik had het volste vertrouwen in mijn collega’s. Al snel bleek dat ik met mijn extraverte persoonlijkheid een waardevolle troef in handen had om te fungeren als tussenpersoon tussen huurder en verhuurder: ik kon goed luisteren en me goed inleven. Ik kreeg veel vrijheid en kon een essentieel evenwicht bewaren tussen werk en privé, wat cruciaal was voor mijn stabiliteit. Hoewel ik met iedereen, ook de verschillende vakmensen, heel goed overeenkwam, begon ik me ongemakkelijk te voelen over sommige waarden van de eigenaars en voelde ik me mentaal uitgeput. Ik had nood aan verandering in mijn leven.”

Hoe heb je chef-kok Christophe Hardiquest ontmoet?

“Een bevriend koppel, Serge en Vanessa Steinier, vroegen me om voor iemand in te vallen voor het diner bij Bon Bon, het beroemde restaurant van Christophe Hardiquest. Ik vond die keuken geweldig. Ik betreurde de naderende sluiting van dit etablissement. Toen ik mijn overwegingen over mijn eigen carrière met de chef deelde, in het bijzonder het gebrek aan gedrevenheid dat ik voelde in de vastgoedsector, had ik geen idee wat er zou volgen. Tien dagen later nam hij contact met me op en bood me aan om zijn rechterhand te worden. Hij had plannen om in Dubai, Zwitserland, Parijs en Zuid-Frankrijk te gaan werken… Met mijn ervaring in de reisindustrie en mijn achtergrond als assistente van een acteur, waar ik vaak met sterke persoonlijkheden in aanraking kwam, dacht ik dat het een makkelijke overgang zou zijn! (lacht).”

Wat houdt deze functie eigenlijk in op dagelijkse basis?

“Christophe heeft iemand nodig die fysiek dichtbij is. Ik zit zelden in mijn kantoor. Ik pak mijn computer en ga meteen naar de keuken om beschikbaar te zijn en dingen te organiseren. Het vertrouwen was er na bijna een jaar. Christophe is een harde werker. Veel mensen begrepen niet dat de sluiting van Bon Bon eigenlijk het gevolg was van zijn scheiding en covid.”

Was je vertrouwd met de horeca?

“Ik had helemaal geen ervaring in het restaurantwezen. Ik was eerder gewoon om naar restaurants te gaan als klant, zonder te proberen banden te smeden met de chef-koks of sommeliers. Hoewel ik al als assistente bij Carlson en voor Alain had gewerkt, betekende dit voor mij een verandering in mijn carrière en levensstijl. Op de laatste avond bij Bon Bon werd ik ondergedompeld in deze wereld, die totaal nieuw voor me was, met zijn behoefte aan ontspanning en de mensen die er naartoe trekken. Mijn eerste taak was om me volledig toe te leggen op de opvolging van de werf voor het toekomstige Menssa. Een taak die ik al in mijn vorige baan heb uitgevoerd. Op dat moment werkte Christophe als consultant in Zwitserland en in Châteauneuf-du-Pape.”

Met welke professionele moeilijkheden werd je geconfronteerd?

“Persoonlijk moest ik me aanpassen aan de snel veranderende – en door een crisis geteisterde – wereld van de horeca, waar ik niets van afwist. Het is een wereld van weinig woorden, je moet je voortdurend aanpassen aan de wispelturigheid en oppassen voor opportunisten.”

Wat zijn de vereiste eigenschappen van een goede assistent(e)?

“Het draait allemaal om het observeren van de persoon die je assisteert, begrijpen hoe de sector werkt en goed advies geven over hoe je het imago van de persoon die je vertegenwoordigt kan behouden. Jezelf beschikbaar stellen. Je moet ook heel bescheiden zijn. Ik gaf het bijna op en vroeg me af of ik wel gehoord zou worden. Het is een echte mannenwereld waar ik vaak niet serieus genomen werd. Maar vandaag hou ik van wat ik doe en kijk ik uit naar de nieuwe projecten die eraan komen.”

 

[ Muriel Lombaerts ]